Wings of Hope ... Karen Kotze

Somewhere there's a paradise
Where everyone finds release,
It's here on earth and between your eyes,
A place we all find our peace

Days like these lead to...

Nights like this lead to

Love like ours.

You light the spark in my bonfire heart.

People like us—we don’t
Need that much, just some-
One that starts,
Starts the spark in our bonfire hearts

But no matter the medicinal virtues of being a true friend or sustaining a long close relationship with another, the ultimate touchstone of friendship is not improvement, neither of the self nor of the other, the ultimate touchstone is witness, the privilege of having been seen by someone and the equal privilege of being granted the sight of the essence of another, to have walked with them and to have believed in them, and sometimes just to have accompanied them for however brief a span, on a journey impossible to accomplish alone.

Everybody knows, everybody knows
That's how it goes
Everybody knows

Start close in,
don’t take the second step
or the third,
start with the first
thing
close in,
the step
you don’t want to take.

Start with
the ground
you know,
the pale ground
beneath your feet,
your own
way of starting
the conversation.

Start with your own
question,
give up on other
people’s questions,
don’t let them
smother something
simple.

To find
another’s voice,
follow
your own voice,
wait until
that voice
becomes a
private ear
listening
to another.

Start right now
take a small step
you can call your own
don’t follow
someone else’s
heroics, be humble
and focused,
start close in,
don’t mistake
that other
for your own.

Start close in,
don’t take
the second step
or the third,
start with the first
thing
close in,
the step
you don’t want to take.

~David Whyte

Engeltjie hart van 'n Vonkelvrou ... Karen Kotze

Karen is rustig ... vir die eerste keer in 'n lang tyd ... sy lyk so beautiful waar sy daar vol vrede in die bed met die mooi oranje kussings styf in haar hand vir ons seker binnekort gaaan koebaai se  .... 

Gistraand het ons maar ons laaste chat gechat  ... terwyl mens hoop sy kan nog jou stem hoor ... nog vir oulaas vir haar gebraaib dat sy biekie chocolate gaan drink as sy net probeer om nog so 'n slukkie kos sal eet ... nog vir oulaas van allie maaikies se mooi boodskappies vertel ... Pops se "Song for Karen" vir haar gespeel ... haar vertel van sy mooi woorde by die Cradle of Humankind ...

Die merrisyne se dosis word daagliks meer en volgens  die dokter gaan sy seker binnekort in diep slaap ingaan .... nog net so pragtig soos die dag wat ons ontmoet het ... nogsteeds sal ons bly chat ... al gaan sy my seker nie meer hoor nie ...

Op 29 Julie 2015 skryf Karen in haar facebook dagboek .... 

My Pierre verjaar ...

"Daar is n sterretjie inni gaatjie inni mirrel funny C.....

Op my kabouterhuis se stoep is daar n "sterretjie inni gaatjie inni mirrel funny C" op die muur. It reminds me of all the good times we shared. Die eerste foto wat ek van jou geneem het was daar n sterretjie in jou hart. 

Ek het jou geken lank voor jy van my bestaan geweet het.
In n donker tyd in my lewe .....voor Facebook , wou ek niemand face to face ontmoet. Ek het weggekruip in my wêreld want ek was gemaklik daar. Eendag iewers in 2010 of was die 2009 soek ek "The sound of silence " op die internet ... ek kom op jou blog af en kon nie ophou lees nie. Ek het by jou geleer... life is too short for shit coffee and shit music.

Toe ek jou per ongeluk in 2011, kort na jy uit Amsterdam terug in RSA was, ontmoet kon ek dit nie glo nie........ek het toe selfs geweet van watter roomys jy hou.

Weke na die ontmoeting toe nooi jy my vir ete....en hier daag ek op met my eie potte, panne en al die bestandele in n mandjie. Jy wil nog beduie toe staan jy met n mes in die hand en sny als in die mandjie wat n sny nodig het, selfs die uie.
Daarna was ek nooit weer in Pretoria sonder om n koffie by jou te gaan soek. In Sept'11 het ons n Holy Cow naweek gehou.....dit was so lekker. Ek het nog n ou storietjie daaroor geskryf. Dammit ons het nog probeer dans....onthou jy dit?
Toe kom Nov'11 Cop 17 en jy stel my bloot aan n wêreld wat ek nie ken of verstaan nie. Met die Bokwa het ek hulp aangery.....eintlik was Rinus aan die stuur. Ons het almal wat wou help ingelaai en Durban toe gery, T-hemde en banniere gereel.....dit was great.

In 2012 het ek maar n lae profiel gehou want die girltjies....vroue in jou lewe het meer in ons vriendskap gesien en my as enemy no1 gemerk.....maar tussenin was daar tog nog baie pret. Jy het my nogsteeds aan hierdie celebs voorgestel ... mense wie ek bewonder het , maar nooit persoonlik sou ontmoet as jy my nie altyd saam geneem het nie. Die aand toe Pops sy life long achievement toekenning gekry het was wonderlik. Die eerste live video op internet wat daar in jou lapa opgeneem is was ook n eerste vir my.

Einde 2012 was jy maar boos vir my omdat ek met n ander oorsee sou gaan ... maar jy het weer goed geword. Hans en Susanne het daardie oujaarsaand nogal baie spesiaal gemaak. Ek onthou hoe ons na die radio show geluister het... Hans was nog jou gas op die show. Die Radio show was een vd mylpale.......

Toe kom 2013 en ons leef die lewe saam so te sê op. Getrou aan jou hart het hy ons gereeld op ons tone gehou .....maar dit was okay. Jy het saam met my lugballon gaan ry toe ek 49 word en saam het ons iStart2 se prys gaan haal daaronder in die Kaap. Die pret van wat alles daar gebeur het....van die tas wat vir jou weggehol het, my bril wat tot vandag toe weg is en die verdwaal (dat ons na n moessse gery maar net weer uitkom waar ons was) sê ek liewer niks.

In Desember 2013 was jy baie siek ek was oortuig ons gaan moet groet. Ons was oujaarsaand in die pragtigste plek so op die Hartbeespoortdam. Jy het net geslaap en geslaap. Die kere wat jy opgestaan het, was min. Ek het 2014 ingehuil maar ons het die beste vd saak gemaak. Ons het die lekkerste dinge saam gedoen ... dit is ook waar ons die skildery vd skewe nar gekoop het. Op pad terug is jy hospitaal toe en elke aand na ek by jou in die hospitaal gekuier het, het ek in jou huis gaan slaap en 5:00 die oggend moes ry om betyds by die werk te wees. Maar dit was die moeite werd.

Jy was daar toe ek my nuwe motor gekoop het.......en 500km verder toe ry jy n moessssse boom in sy kanon in. Daardie aand skryf jy op Facebook:" the day that I bumped your brand new car I thought you would leave me.....but you didn't. "
Well, if I could have it my way I would never leave you.

Op 6/2/14 word ek met borskanker gediagnoseer. Ek onthou hoe ek die naweek daarna net op jou bed gelê en huil het. Ek kon nie my ouers /familie vertel want my pa was net n maand tevore met kolonkanker gediagnoseer.


Op 18/2/15 stuur jy vir my die mooiste geel blomme na die kasteel waar ek met n dinner for one gaan 50 word het.....jy was daar.

Jy het hierdie pad saam met my begin stap .......ek onthou in Clarens toe ek sien hoe die kaal kop van n vriendin lyk. Ek was histeries en jy het nog moes help kopdoeke en hoede koop.......R1000 later en ek het nognooit enige van daardie goed gebruik nie.

Ons het by die oulikste plek in Clarens gebly......en selfs onbepland dieselfde kleure aangetrek ( gelukkig nie klere nie).

Ons het saam oor jou moeder getreur.....en saam vir Ina en Elrika gaan kuier. Daar in Eric se Gastehuis oorgebly......arme jy wat moes buite in die koue staan as ek wou piepie of stort, shame (dit was toe al Mei)

In Junie het my hare vd chemo begin uitval .....ek onthou hoe jy die knipper gevat het en my van my ellende verlos het. Jy het deur al die trane met my moes sit. Dankie jy was so nice .. jy het my soos n prinses laat voel toe ek met my eerste hooftooisel in jou kamer kom sit.

Met jou verjaardag het ons in n kasteel gaan eet......my hare het begin groei en jy het my so geterg oor die rooi.

Vir die oujaar was beplan dat ons na n kabouterhuis van n gastehuis, met n piekniekmandjie as laaste maal van 2013 sou gaan. Jou hart wou ons weer verlaat, maar ongeag jou siek/hartaanval is jy die dag daarna uit die hospitaal en in die kar saam met my op pad om oujaarsaand te vier soos beplan.

Wat n wonderlike naweek met die bos-spa en die toer deur "The cradle of humankind ". Die lag en jy wat my stert onophoudelik trek......kêreltjies wat jy vir my uitdink. Selfs wat hulle en jou pligte is....ek kry weer smile as ek dink hoe jy beduie het dat jy nie saam met my op die kabelkar kan gaan nie. Dit is blykbaar die werksomskrywing van n kabelknaap.

Hierdie jaar was jy elke keer daar as die geringste ding mbt my siekte gebeur het. Ek onthou hoe jy einde April meer as een keer in die nag moes hospitaal toe met my.......en toe die slegte nuus oor die breingewasse kom, het ek jou gehoor al kon ek vir eers jou nie sien nie......jy was eerste daar. Jou oë was rooi gehuil want jy het toe al geweet.

You've been there for me every step of the way.
Ek is baie lief vir jou my vriend
Die spore wat jy in my lewe getrap het sal selfs die dood , nie uit kon vee......

Mag jou volgende lewensjaar net vol liefde en voorspoed wees want jy verdien dit.....wens so ek kon elke kiekie van onthou hier plak want die storie wat dit vertel is sprokiemooi." - Karen Kotze

Dankie liefste Karen dat jy jou hart met my gedeel het, sal dit altyd koester... Vonkelvrou, vir jou sal ek nooit vergeet .... dankie vir daai spark in jou bonfire heart ...

Hoe neem mens afskeid ... ?

Hoe begin mens om afskeid te neem van jou heel naaste vriendin wat die laaste vyf jaar n naby kronkel paadjie saam jou gestap het ... Om haar so te sien veg met die aaklige kanker wat ons lewens onderstebo kom tuimel het met sy ongenaakbare voelers, laat mens sprakeloos ... woorde en gedagtes raak leeg ... klink leeg ... is leeg.

Ons het tyd gehad om die monster te ontleed en van elke hoek en kant af te bekyk ... almal van heinde en ver het raad gegee ... en Karen het elke feit kop omgedraai en telkens probeer om maar die "regte" ding te doen ... steeds sou ons bly wonder wat nou eintlik die "regte" ding moes wees...  altyd maar gehoop dat daar tog n klein mirakel sal gebeur wat alles sou omkeer en die eina en stukkend weer sou heelmaak... wegvat ... Hoe graag wou ons nie nog Amsterdam toe gaan sodat ek haar al die mooi plekkies kon gaan wys waaroor ons so baie gechat het nie. Hoe graag wou ons nog ...

Snaaks tog hoe mens se soulmate opdaag op n tyd waar mens nie eens dink dat dit ooit sal gebeur nie ... en dan ook wegkwyn op n tyd waar mens dit regtig nie wil he nie ... hierie vonkelvrou met haar lekker diep laggie oor my stupid grappies ... n mensie wat lief is vir lewe ... lief vir mense van alle kleure en geure en geite ... n vrou wat kwaad was oor wat stiksienige godsdienstigheid aan haar en die wereld gedoen het ... maar altyd nog respek gehad het vir ander se sienings ... nog altyd lief gebly het vir mense wat haar te na gekom het ... altyd nog lief gebly het vir ander se menswees ... en net gevra het dat hulle ook haar sieninge respekteer ...  so ironies dat iemand wat niemand ge-"judge" het nie n edeldierbaarste van beroep was ... (ek kan altyd sien sy laaik daai "edeldierbaarste" troetelnaam want sy het van oor-tot-oor gesmaail as mens haar so noem ... en saggies gespin ...) 

Vyf jaar gelede in Mei 2011 was ek pas terug van n avontuur verblyf in Amsterdam sedert 2006. n Tyd waar ek besluit het om n nuwe begin te maak ... om n groot skoon bladsy te vat en n nuwe storie te begin skryf ... n tyd waar ek moes afskeid neem van alles wat vir my belangrik was ... en een aand onverwags sit hierie funny tannie voor my en seg sy weet van my storiekies wat ek in Amsterdam geskryf het ... toevallig?? Ja ne :-)

n Week later stop sy met haar bokwa voor my huis met potte en panne en n wavrag vol kos ... en kook die lekkerste maal wat n bachelor nou aan kan dink ... die pad na my hart ... dalk was dit die einas in ons lewens wat ons so naby mekaar gebring het ... dalk was dit daai gevoel dat ons ons ou klein dingetjie wou doen om die wereld n beter plek te probeer maak ... dalk was dit maar net so besonders dat mens iemand ontmoet het wat jou nie oordeel nie ... wat seg jys okay al voel en is jy nie so okay nie ... dalk was dit maar net dat ons mekaar ge-"hoor" het ... so het ons paadjie begin ... n paadjie wat ek vir niks innie wereld sal verruil nie ...

Vandag voel mens eina ... wil virrie wereld seg om net so biekie stil te staan ... wil virrie wereld seg om my net so biekie kans te gee om sin te maak van die seer wat sy leplek hier in jou hart en lyf kom maak,  my net biekie uit te los vir n rukkie ... my net so biekie alleen te laat ... maar die son gaan onder en die son kom op ... die lewe gaan aan ...

Dis nou al n paar dae wat Karen se mammie, haar ou pa en familie so mooi vir haar sorg en al kan mens sien hoe die eina aan hulle vaskleef, tog nog lag en probeer om haar laaste paadjie so gemaklik moontlik te maak... swaar om te sien hoe daai bonfire heart hier voor mens nog probeer ... nog veg ... nog ...

Dis weer in tye soos die dat mens besef dat die lewe maar bleddie kort is ... dat jy maar jou ding moet doen ... soos jy hom wil en moet doen ... daas geen Venterwaentjie aan die einde van die pad nie ... maar die wonderlike mensie wat soveel pret, plesier en lag uit die lewe gehaal het straal nog steeds haar stardust uit en dit val soos sterrereen op elkeen wat haar ken ...

Hoe die paadjie vorentoe lyk weet ons nie ... maar ek weet Karen sal altyd hier rond wees...  die engeltjie in so baie van ons se lewens ... die engeltjie wat altyd omgee ...

When I'm feeling weak
And my pain walks down a one way street
I look above
And I know I'll always be blessed with love
And as the feeling grows
She breathes flesh to my bones
And when love is dead
I'm loving angels instead
- Robbie Williams

"It's The End Of The World As I Knew It "

A friend of mine is building a beautiful new dream and the road is sometimes very tough - he posted this poem yesterday and it really hits home ... when you feel the whole world is falling it might just be the best place to be ...

If

If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don’t deal in lies,
Or being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise:

If you can dream—and not make dreams your master;
If you can think—and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build ’em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: “Hold on!”

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with Kings—nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And—which is more—you’ll be a Man, my son.
- British Nobel laureate Rudyard Kipling, written in 1895